Een groot deel van mijn leven was een zoektocht. Omdat ik me leeg voelde van binnen. Een zoektocht naar de ware ik..
Las vanmorgen een dagboek van van mezelf toen ik 27 jaar jong was. Weet nog goed. Het volwassen zijn viel wat tegen. Mijn zoveelste relatie was net uit. Leek mijn draai op mijn werk maar niet te kunnen vinden. Ik had actrice en beroemd willen worden weet je. Maar de leraar had me tegengehouden omdat ik niet goed genoeg zou zijn .
Door gebrek aan zelfvertrouwen, geloofde ik wat hij zei over mij en liet mijn dromen maar weer gaan. Besef me u dat Ik heb me meer laten tegenhouden door mensen. Verhalen vertellen, teksten liedjes maken en cabaret deed het maar had het het woordje hobby op gezet.
Toch zijn de dromen in mijn achterhoofd blijven bestaan. Dan ging het maanden jaren later weer proberen, maar het viel tegen of familie zei weer dat jij dat niet kon. Ze hielde me graag klein. “ ach Barbara een leven in de schijnwerpers, dat kan niet levensvatbaar zijn.”
Daarom leefde ik jaren op een ander spoor
In de zomer gaat het wel, de zon maakt veel goed.
Merk wel dat ik veel binnen blijf. In de herfst voelt de regen als de 1001 tranen op mijn lijf.
In de winter is het koud een depressie zelfmoord neigingen dichtbij
In de lente krijg ik hoop maar daar blijft het dan wel bij
De zoektoch ging weer verder.
Andere man, ander werk, kind, deed een opleiding. Bleef het maar proberen. Vond diverse puzzelstukjes maar het werd maar geen geheel. En het lege gevoel bleef. Nog meer doen en nog meer proberen. En de 100 puzzelstukjes werden er 2000 voor mij.
Ben precies waar ik hoor te zijn. Heb niks fout gedaan. Heb mijn trauma’s verwerkt en als besenza gaan staan.